لارنگوسکوپ

لارنگوسکوپ Laryngoscopy  ابزاری ایست برای معاینه و از آن مهمتر باز کردن راه های هوایی فوقانی و میانی که در کالای پزشکی و امداد و نجات بسیار کاربردی است. وسیله ای که به کمک آن میتوان مسیر راه هوایی را از حلق تفکیک کرد. بعد از مشخص شدن راه هایی توسط لارنگوسکوپ میتوان لوله راه هوایی (لوله تراشه) را در مسیر صحیح قرار داد. پزشک، پرستار ، تکنسین بیهوشی یا اورژانس می بایست در کمترین زمان ممکن راه هوایی بیمار را باز کنند. در صورتی که راه هوایی برای مدت طولانی بسته باشد و فرد در شرایط کمبود اکسیژن (هایپوکسی) قرار گیرد، ارگان های حساس مانند مغز و قلب و گلیه در مراحل ابتدایی آسیب های جدی و جبران ناپذیری می بینند. لارنگوسکوپ را با دست غیر قالب در دست می گیرند و به گونه ای که کاملا بر بیمار تسلط داشته باشند در دست می گیرند. از انوع آن می توان به نوع دستی و ویدیویی می توان اشاره کرد. همچنین در نوع غیر ویدیویی بر اساس شکل و اندازه انواع مختلفی دارد و بر اساس آن تقسیم بندی میشود. همچنین می توان از نظر منبع  نور به لارنگوسکوپ های اپتیکی و چراغ دار اشاره کرد. در نوع لارنگوسکوپ اپتیکی منبع نور بر روی دسته لارنگوسکوپ است و نور از طریق فیبر نوری که بر روی هر تیغه قرار دارد نور را به نوک هر تیغه متمرکز می کند. در این مدل یک منبع نور وجود دارد که در حالت وصل هر تیغه روشن می شود. در نوع فایبر اپتیک خرابی کمتر و کیفیت بالاتری داریم. در نوع چراغ دار که بر روی هر تیغه یک لامپ تعبیه شده است با اتصال هر تیغه به منبع تغذیه نیز نصب می شود و لامپ روشن می شود. در این نوع ممکن است به علت ضربه های مکانیکی کوچک در زمان استفاده و خرابی لامپ نور تیغه های لارنگوسکوپ مداوم قطع و وصل ممکن است شود. که میبایست اتصال در وحله اول چک شود و یا حتی لامپ هر تیغه معیوب تعویض شود. معمولا لامپ ها در سایز استاندارد هستند و از نظر طولی و نوع فنر دار و بدون فنر با هم متفاوت هستند. در نوع ویدیویی در نوک تیغه هر لارنگوسکوپ یک دوربین بسیار ظریف وجود دارد که به صفحه دوربین بسیار کوچک متصل به دسته لارنگوسکوپ تصویر لارنگ (حلق) و فارنگ (نای) و دریچه اپی گلوت Epiglottis منتقل می کند و سرعت عمل و دقت را بسیار بالا برده و ضریب خطای مسیر ورودی لوله تراشه را بسیار پایین تر می آورد.